Ali İsmail Korkmaz’ın ağabeyi Gürkan Korkmaz'ın deprem ile ilgili anlattıkları gündem oldu...
Eskişehir’de üniversite öğrencisi olduğu yıllarda Gezi Parkı eylemleri sırasında polislerin ve eli sopalı sivillerin darp etmesi ile hayattan koparılan Ali İsmail Korkmaz'ın ağabeyi Gürkan Korkmaz, deprem sonucunda büyük hasar gören Hatay’daki durumu anlatırken, verdiği bilgiler de ayrıca gündem oldu.
“ALİKEV’le Afrika’ya su götürdük ama komşu köye su taşıyamıyoruz” diyerek yaşanılan duruma dikkat çeken Gürkan Korkmaz, “Fiziken iyiyiz ama psikolojimiz her geçen saat daha da harap oluyor… Gelen ölüm haberleri, 5.güne geçerken enkazdan çıkarmayı beklediğimiz kuzenlerim, arkadaşlarım… ambulans sesleri, enkaz çalışma sesleri; yaşadığımız tramvayı her geçen saat daha da ağırlaştırıyor." derken yaşanılanları şöyle aktardı;
"Elektrik yok, su yok, girecek tuvalet yok! Dünyayla iletişimimiz kesildi; ne internet var, ne arama yapabiliyoruz. Mazot-Benzin yok! Yakıt bulsak da trafik kilit; 10 dakikalık mesafeye 1 saatte gidemiyoruz.
‘ALİKEV’e bağış yapalım depremzedeler için bir şey yapın’ diyen dostlarımız, destekçilerimiz var ama vakıf binamız yıkıldı, benim ofisim enkaz oldu… Yani vakıf binamız da harabe, vakıftaki ekibimiz de can derdinde; enkazdaki eşini dostunu kurtarma çabasında!
Şunu gördüm, öğrendim; ateşin içindeyken yangına su dökemiyormuşsun! ALİKEV’le Afrika’ya su götürdük ama kendi memleketimde komşu köye su taşıyamıyoruz.
Canım kuzenim, kardeşim İsmail’i hala enkazdan çıkaramıyoruz.
4 gündür Antakya’da zor koşullarda idare ettikten sonra biri 2 aylık olan 3 çocuğumu ve eşimi güvenli, sıcak, hijyenik bir yere götüreyim dedim 70 km mesafeyi abartısız 5 saat 53 dakikada gidebildim. Zaten Antakya’dan çıktığım için internet erişimim var da öyle yazabiliyorum!
Her dakika bir deprem oluyor; 24 saat içinde şiddeti 5 ve üzeri tam 38 deprem oldu. Bak artçı demiyorum çünkü 5+ şiddetten bahsediyorsak bu ayrı bir deprem ayrı bir travma oluyor! Arabada uyurken kapıyı açsak çocuklar deprem mi oldu diye yerlerinden fırlıyor.
Şimdi buradan dönüp bakıyorum da; Antakya’yı Antakya yapan; memleketim, yurdum, evim yapan ne varsa enkaz oldu. Anılarımdaki Antakya maalesef yok oldu! Bakalım bu günleri nasıl atlatacağız, bu yeni ve farklı yaşama nasıl alışacağız…”
